Utrecht Centraal

Utrecht Centraal.
Een kruispunt midden in ons landje.
Een heel druk kruispunt.

Wachtend op mijn trein zit ik op een bank in de stationshal. Overal om mij heen slenteren, wandelen en rennen mensen. Onbewust van mijn observaties, of zich er niets van aan trekkend. Mensen ontmoeten elkaar en nemen afscheid. Mensen met allemaal hun eigen redenen om op dat moment daar in die grote hal aanwezig te zijn. Sommigen met weinig bagage. Anderen met zoveel spullen, dat het wel lijkt of ze met de spoorwegen aan het verhuizen zijn.

Voor mij staat een meisje van ongeveer 18 jaar met een grote koffer en een reistas om zich heen te kijken, haar telefoon in de hand. Na een aantal nummers te hebben gebeld, krijgt ze contact. Even later schiet haar arm in een begroeting de lucht in. Blij kijkt zij naar de andere kant van de grote hal. Als ik haar blik volg, zie ik aan de andere kant van de hal een net zo jong en net zo blij gezicht haar kant opkijken. Met huppelende stapjes komt het andere meisje naar haar toe gelopen, een grote koffer met zich meeslepend. Ik zit stil op mijn bankje naar het tafereeltje te kijken dat zich pal voor mijn neus begint te ontvouwen. Het groepje van twee meisjes wordt groter doordat steeds meer jonge dames zich bij hen aansluiten. Allemaal in het bezit van een of meer grote tassen. Als de groep compleet is, ik zie er tenminste niemand meer bij komen, halen ze allemaal zo’n papieren roltoeter tevoorschijn, waarna zich een meer-tonig muziekstuk ontwikkelt. Ongeveer net zoveel tonen als er toeters aanwezig zijn. Na afloop van dit concert haast de groep zich naar de onderliggende perrons om met de trein naar hun bestemming te vertrekken.

Even later is het mijn beurt om naar beneden te gaan. Daar staan heel veel mensen te wachten op een trein die hen nog iets langer laat wachten. De trein rijdt wel, maar niet op tijd. Gelukkig is het voor mij zo’n dag waarop ik eerste klas mag reizen. Dus ben ik van een plaats verzekerd, toch? Als de trein arriveert kunnen we met z’n allen bijna niet wachten tot de laatste reiziger uit is gestapt. Daarna zo snel mogelijk naar binnen stormen om nog een zitplaats te bemachtigen. Dat is echter voor weinigen weggelegd. Al snel zijn alle zitplaatsen bezet en begint het gevecht om de meest comfortabele staanplaats. Aan enkele jeugdige reizigers te zien moet dat wel een plekje in de eerste klas te zijn, hangend over de rugleuningen van hun zittende medereizigers. Gelukkig is het op elkaar gepakt staan snel voorbij. Op het eerstvolgende station verlaat een groot deel van mijn medereizigers mijn coupe en kan ik mijn reis in betrekkelijke rust voortzetten.

Naast mij zit een al wat oudere heer met veel geluid een papieren zak van zijn inhoud te ontdoen. Hij haalt een grote bak met een maaltijdsalade tevoorschijn, gecompleteerd door een klein flesje wijn. Hij eet met zoveel smaak en geluid, dat zijn buurman bij het verlaten van de trein hem nog een “Eet u maar lekker verder, ik moet er helaas uit” toeroept. De man, zich kennelijk van geen kwaad bewust, bedankt hem hartelijk voor deze vriendelijke woorden en vervolgt zijn geknaag aan de slablaadjes. Wisten jullie trouwens dat je ook wijn uit een klein flesje kunt slurpen. Ik nu wel. Hij zal de reis tot het eindpunt blijven zitten.

Op deze manier beleef ik veel plezier aan het reizen. Daarvoor neem ik graag de vertragingen op de koop toe.